Getroffen door je eigen specialisme

Met ziekte-ervaring op zak meer begrip voor patiënten

door Ilse Kleijne

Bron: Medisch Contact

En dan blijk je de ziekte onder de leden te hebben waar je nou juist zelf in bent gespecialiseerd. Hoe gaat een arts om met de dubbelrol van dokter en patiënt als het de kwaal betreft waar hij/zij zelf het meeste van weet? Een portret van Hester Oldenburg.

Hester Oldenburg, in borstkanker gespecialiseerd chirurg in het Antoni Van Leeuwenhoek, kreeg twee keer borstkanker.

Het raarste moment vond Hester Oldenburg de ochtend dat ze zich op de afdeling Borstkankerchirurgie van het Antoni van Leeuwenhoek moest melden, op de dag van haar eigen operatie. ‘Dan word je in je operatiehesje gehesen, op een afdeling waar ik zelf supervisor was.’ Of anders wel het moment dat een vriendin met haar meeging tijdens een bestralingsafspraak. ‘Stonden we voor het AVL en het eerste wat ik zei was: ‘Kijk, hier werk ik.’ Pas toen realiseerde ik me echt dat ik er als patiënt kwam.’

Haar specialisme past haar goed, vindt Oldenburg: het gaat om vrouwenzaken, om een zichtbare ziekte, cosmetiek speelt een rol, de behandelingen zijn complex, er is veel plek voor onderzoek. Tien jaar geleden schreef de bevlogen chirurg met een coauteur Het borstkankerboek, een bundel om patiënten te informeren over alle aspecten van de ziekte. De eerste druk lag net in de winkel, toen in 2007 bij Oldenburg voor het eerst borstkanker werd geconstateerd. Toen een tweede druk was uitgekomen in 2013, volgde de diagnose nog een keer. Besmuikt grinnikend: ‘Er moet misschien maar geen nieuwe druk meer komen.’

Het eerste wat Oldenburg doet als ze haar verhaal vertelt, is instinctief haar hand ter hoogte van haar rechterborst leggen. Al bijna een halfjaar voelde ze daar een heel kleine knobbel. ‘Het kan niet waar zijn dat ik dit krijg, dacht ik. Ik stopte het weg, net als elk ander mens.’ Pas na maanden durfde ze de stap aan om een collega te vragen onderzoek te doen; haar maatje met wie ze het langst samenwerkte. ‘Eerst naar de huisarts? Nee, nee, die telde toen niet meer, die wist er niks van, vond ik.’